मला जवळजवळ 5 वर्षांपूर्वी बॉर्डरलाइन पर्सनॅलिटी डिसऑर्डर आणि मेजर डिप्रेसिव्ह डिसऑर्डर आणि सामान्य चिंता असल्याचे निदान झाले होते. बीपीडीच्या लक्षणांपैकी एक म्हणजे तुम्हाला आत्महत्येचे विचार येतात. मला माझा अनुभव सांगायचा आहे जेणेकरून माझ्यासारखे आत्महत्येच्या विचारांशी झुंजत असलेल्‍या इतर कोणाला पाहून आशा मिळेल ज्याने आत्महत्येचा प्रयत्‍न केला आहे, जवळपास रोजच या विचारांशी लढा देणार्‍या आणि भूतकाळात स्वतःशी संघर्ष करणार्‍या एखाद्याला पाहून आशा मिळेल. - हानी. नैराश्य आणि आत्मघाती विचारांचा सामना कसा शक्य आहे हे समजून घेण्यासाठी मला इतरांना मदत करायची आहे; मी त्याचंच जिवंत उदाहरण आहे. परीक्षेच्या हंगामात मला पूर्णपणे असहाय्य, पूर्णपणे व्यथित वाटले आणि मला अस्तित्व संपवायचे होते आणि प्रत्येकाच्या आठवणीतून नाहीसे व्हायचे होते. परीक्षा हा नेहमीच माझ्यासाठी अत्यंत अस्वस्थतेचा आणि रडण्याचा काळ असतो. ज्या रात्री मी माझे जीवन संपवण्याचा प्रयत्न केला, त्या दिवशी मी परीक्षा वगळली होती. पूर्वतयारीत, हे एक प्रमुख चेतावणी चिन्ह होते कारण मी कधीही अशी व्यक्ती नव्हतो जो चिंतेमुळे परीक्षा वगळतो. हा अनुभव स्वतःच खूप कठीण होता. मागे वळून पाहताना, मला वाटते की सर्वात कठीण भाग काहीतरी घडण्याची वाट पाहत होता. मला आठवते की मी माझे डोळे बाहेर काढतो आणि स्वतःला सांगण्याचा प्रयत्न करतो की हे लवकरच संपेल.

आत्महत्येचे विचार आणि भावनांना सामोरे जाण्यात मला मदत करण्यासाठी थेरपी आणि औषधोपचार सर्वात प्रभावी ठरले आहेत. मी आत्महत्येचा प्रयत्न केल्यानंतर दुसऱ्या दिवशी मला मिळालेले थेरपी सत्र माझ्या अगदी जवळचे आहे. माझ्या थेरपिस्टने मला मार्गदर्शित माइंडफुलनेस मेडिटेशनद्वारे बसवले, तर पार्श्वभूमीत एक मऊ गाणे वाजले. तिने मला माझ्या स्वतःच्या आवृत्तीशी बोलण्यास सांगितले, मग ते भूतकाळ असो, वर्तमान असो किंवा भविष्यकाळ असो. आता क्लिनिकल सायकॉलॉजीचा अभ्यास करताना, मला समजले की हे "रिक्त खुर्ची तंत्र" होते. त्या क्षणी, डोळे मिटून, मला माझ्या आजूबाजूच्या परिस्थितीची पूर्ण जाणीव होती, पण मी पूर्णपणे असुरक्षित झालो होतो; माझ्या शेजारी खुर्चीत बसलेली, गुलाबी फुलांनी पांढरी चप्पल घातलेले तिचे छोटे पाय डोलवत असलेली माझी पाच वर्षांची मी कल्पना केली. मला तिची खूप स्पष्ट आठवण आहे कारण ती तिथेच आहे असे मला वाटले. मी तिला विचारलं कसं वाटलं. ती म्हणाली की मी तिला मारण्याचा प्रयत्न केला म्हणून तिला भीती वाटली. ती म्हणाली की तिने सर्व लोकांचा विचार केला, किमान तिची भविष्यातील स्वत: ची काळजी घेईल परंतु भविष्यातही तिने तिचा विश्वास पूर्णपणे तोडला आहे. त्या दिवसापासून, मी स्वतःला इजा केलेली नाही, मग ती कट असो किंवा औषधांचा गैरवापर असो. तेव्हापासून मी जाणीवपूर्वक, त्या दिवशी ज्या लहान मुलीशी बोललो त्या मुलीचे संरक्षण करण्याचा प्रयत्न केला आहे. त्या लहान मुलीने मला खरोखरच इतर सर्वांपेक्षा जगण्यास मदत केली, कारण त्या वेळी माझ्या सभोवतालच्या लोकांशी व्यस्त राहण्याची उर्जा माझ्याकडे नव्हती. पुढे, मला स्वतःला शिक्षित करणे आणि “आळशी 8”, “5-4-3-2-1” सारख्या तंत्राने सुसज्ज करणे आणि जेव्हा मला स्वतःला हानी पोहोचवण्याचा विचार येतो तेव्हा लगेचच माझे लक्ष विचलित करणे ही मला मदत झाली.

ज्या रात्री मी आत्महत्येचा प्रयत्न केला त्या रात्रीपेक्षा आज मी खूप बरा आहे. मी स्वतःबद्दल जास्त जागरुक आहे, इतके की मला समजते की मला कशामुळे अस्तित्व थांबवायचे आहे आणि कशामुळे मला वाचवले. माझ्या आजूबाजूला सपोर्ट सिस्टीम असल्याबद्दल मी कृतज्ञ आहे. ज्यांच्याकडे माझी काळजी घेण्याची मानसिक जागा होती त्या मित्रांकडे मी झुकलो. मी माझ्या पालकांना माझ्या गरजा सक्रियपणे कळवल्या, ज्यांनी खूप मदत केली. परस्पर समंजसपणाच्या ठिकाणी पोहोचण्यासाठी दोन्ही बाजूंनी बराच संवाद साधावा लागला.

मी माझ्या ट्रिगर्सबद्दल देखील अधिक जागरूक आहे आणि मी कोणत्याही टोकापर्यंत पोहोचण्यापूर्वी स्वत: ला तयार करण्यास सक्षम आहे. मी बर्‍याचदा ध्यान करत आहे, ज्यामुळे मला अधिक उपस्थित राहण्यास मदत झाली आहे. माझी औषधे आणि थेरपी या सर्वात महत्वाच्या बाबी आहेत ज्यांनी मला मरण्याची इच्छा हाताळण्यास मदत केली आहे. मी आता 5 वर्षांहून अधिक काळ औषधोपचार करत आहे आणि होय, त्यांचे दुष्परिणाम होऊ शकतात, परंतु मी पूर्वीपेक्षा खूप जास्त नियंत्रणात आहे. तुमच्या प्रणालीसाठी योग्य क्षार युक्ती करेल. पण, फक्त औषधोपचार घेतल्याने मला आज आरामात दावा करता येणारी वाढ साध्य करण्यात मदत झाली नसती. थेरपीने खूप महत्त्वाची भूमिका बजावली आहे आणि काहीही त्याची जागा घेऊ शकत नाही. जेव्हा चालू असलेल्या संघर्षांचा विचार केला जातो, तेव्हा मी त्यांच्यात बसू शकतो, साधक आणि बाधकांचे वजन करू शकतो आणि संघर्षाभोवतीचे माझे विचार कोठून आले आहेत हे समजू शकतो. संयम बाळगणे आणि त्या 5-15 मिनिटांच्या निरपेक्ष त्रासातून श्वास घेणे हे आहे की मी स्वतःला दुखावल्याशिवाय अनेक ट्रिगर्स पूर्ण करण्यात यशस्वीपणे यशस्वी झालो आहे. मी फक्त त्या क्षणांमध्ये श्वास घेतो जिथे मला मी खूप सुंदरपणे तयार केलेले जीवन सोडण्याची गरज वाटते. त्या क्षणांमध्ये श्वास घेणे पुरेसे आहे. पुढची पायरी म्हणजे मदत मागणे; जेव्हा मी स्वतःहून सामना करू शकत नाही तेव्हा मी अनेक वेळा माझ्या मित्रांशी संपर्क साधला आहे. जेव्हा मला नेहमीपेक्षा जास्त असुरक्षित वाटते तेव्हा मला मदतीची गरज वाटत नाही आणि तुम्हीही करू नये.

संघर्ष करत असलेल्या प्रत्येकासाठी, मला वाटते की तुमच्या तरुणाशी बोलणे तुम्हाला तुमच्या भावनांचा दृष्टीकोन आणि अंतर्दृष्टी मिळविण्यात मदत करू शकते. आम्ही सर्व एका अतिशय गोंधळलेल्या जगात लहानाचे मोठे झालो आहोत आणि तुमचे अस्तित्व थांबवावे असे तुमच्या तरुणाला वाटत नाही. तू होतास त्या मुलाची काळजी घ्या. तुम्ही बनलेल्या व्यक्तीची काळजी घ्या जेणेकरुन तुमच्या भावी व्यक्तीने तुमची काळजी का केली नाही याचा विचार न करता स्वतःची काळजी घेता येईल. मला आशा आहे की हे अर्थपूर्ण आहे. माझ्या अनुभवावरून मी सुचवलेला आणखी एक मार्ग म्हणजे कठीण काळात श्वास घेणे. आवेगाने वागणे हे आत्महत्येकडे प्रवृत्त करते. स्वत: ला इजा करण्यासाठी त्या आवेगाने श्वास घ्या आणि ते थांबवा. मला माहित आहे की तुम्ही हे करू शकता. तुम्ही स्वतःला सुरक्षित ठेवू शकता.